Stanisław Stopkowicz mieszka w Jedliczu, zajmuje się płatnerstwem i rusznikarstwem – dziedziną sztuki użytkowej rzadko współcześnie uprawianą. Swoje zajęcie traktuje jak hobby i jako jeden z nielicznych w Polsce wykonuje kopie różnych typów broni białej oraz palnej. Zainteresowanie płatnerstwem objawiło się u Stanisława Stopkowicza w dzieciństwie, gdy słuchał opowieści wujka, który przed II wojną światową był kawalerzystą w wojsku polskim. Marzenie o posiadaniu szabli było tak wielkie, że po wielu latach sam wykonał szablę oficerską wzór 21/22 – typ z mosiężnym zamkniętym kabłąkiem przy rękojeści i stalową pochwą. Pan Stopkowicz do wykonania nowego egzemplarza broni stara się dobrze przygotować merytorycznie i zdobyć wiedzę na jej temat. Inspirację czerpie z książek lub opracowań specjalistycznych oraz ogląda prywatne zbiory i zwiedza muzea. Wszystkie prace wykonuje na zwykłym stole przy użyciu kowadła i podstawowych narzędzi, stosując metodę obróbki na zimno. Nie posiada własnej kuźni, jego warsztat to przydomowy ogród, a zimą garaż. Przeciętny czas wykonania szabli zajmuje mu ok. 150 godzin. Stanisław Stopkowicz posiada w swoim dorobku repliki szabli i mieczy oraz starodawnych pistoletów. Wśród wytworzonej przez niego kolekcji znajdują się m.in. następujące rodzaje broni: pałasze – prosty husarski z XVII w., skośny z XVIII w., rosyjska szaszka dragońska wzór z 1917 r., karabela (broń szlachecka z XVII w.) oraz szable, miecze i sztylety (np. mizerykordia – sztylet służący w średniowiecznej Europie do dobicia pokonanego przeciwnika tzw. „ciosem łaski”). Wśród szabli jest m.in. wzór 21/22 typ oficerski, szabla huzarów pruskich z XVIII w., szabla pruska z XIX w., szabla francuska wzór 1822/24, szabla austriacka wzór z 1861 r., szabla Mameluków, szabla kawaleryjska z 1917 r., szabla tzw. „kościuszkówka” z okresu insurekcji w 1794 r. oraz szabla marszałka Józefa Piłsudskiego wzór z 1917 r. Na ekspozycji można zobaczyć także kilka rodzajów kopii broni palnej, jak: armata wiwatówka z ok. XVIII w., pistolet skałkowy (samopał) z XVII w. oraz garłacz (broń czarnoprochowa kapiszonowa) z połowy XIX w. Wśród egzotycznej broni białej na wystawie uwagę zwraca kindżał arabski oraz miecze i sztylety samurajskie. Miecze były dla samurajów ich największym skarbem, dziedziczone przez całe pokolenia oraz otaczane czcią i kultem. Prezentowanych na ekspozycji jest osiem sztuk broni, w tym miecze długie (katana) i średniej długości (wakizashi) – służące do obrony, pojedynku lub na wyprawy wojenne oraz dwa sztylety do seppuku. Wykonanie mieczy samurajskich to duże wyzwanie, ponieważ muszą posiadać najtwardsze ostrze i zachować jednocześnie elastyczność. Oprócz płatnerstwa i rusznikarstwa Stanisław Stopkowicz zajmował się kiedyś tkaniem gobelinów oraz malarstwem, obecnie rzeźbi w drewnie. Wykonał drewniane figury przypominające rzeźby z Wysp Wielkanocnych.
Zdjęcia eksponatów
